Homeland By Choice

Here’s a little project just recently started by a small group of us.

Inspired by Stardust.

http://homelandbychoice.blogspot.com/

Join us!

Pustelnik and Pawlikowska

Because of my cool job working with cool people, I get invited to cool events where I can meet even more cool people. Such was the case last night. I was invited to hear 2 very cool guest speakers: Piotr Pustelnik and Beata Pawlikowska.

[I will take a moment here to mention that the hostess of the evening was one of the coolest of all. She was really witty and clever and made the whole evening flow smoothly with a big dose of intelligent humor. Ms. Agata, thank you for the invitation.]

Piotr Pustelnik is a Polish alpine and high-altitude climber. He holds the Himalayan and Karakoram Crown otherwise known as the Eight-thousander. That means that he has reached the summit of all 14 mountains that reach an altitude of more than 8000 meters. This feat took Mr. Pustelnik 20 years starting in 1990 until 2010 when he reached the final summit at the age of 58. That has to be the definition of cool.

He talked about his many expeditions, the mountains that “like him” and the ones that don’t. He described some of his achievements and failures throughout the years and his motivations for continuing his climbing career. When I asked what pushed him to go on, from his first expedition to the second and from the second to the third and so on, Mr Pustelnik explained that “the first time is like no time” and with each time, we need to prove to ourselves that we can actually do it.

Beata Pawlikowska, as she describes herself on her business card, is a traveler, a journalist and a hunter. As she explained she is a hunter of experiences. And what many interesting experiences she has had! I don’t even know how to describe her career in just a few sentences because it seems she has done it all. Radio, television, journalism, publishing and of course traveling around the world, especially to her beloved jungle. The world according to this Blondynka is a very exciting place. (Blondyka is used in many of her book titles)

Ms. Pawlikowska talked a bit about her career and how she saved up for her first big trip abroad. She talked about the practicalities (or rather the impracticalities) of life in the jungle, at the same time one of the most beautiful and inhospitable places on the planet. She shared with us some of the dangerous, humorous, and rewarding experiences she has had through her travels and the conclusions she has drawn in her life.

I got the sense that Ms. Pawlikowska has got travel is in her blood and that podróż (travel) is her life. It seems that the challenges and isolation of the jungle have allowed Ms. Pawlikowska to get an insight into herself and our world that we, stuck in the daily grind, are unable to achieve. She describes the jungle as one place on our planet where we one can be truly oneself, where truth exists. This is in contrast to the lives we are used to where pozory (appearances) are such an important part of how we relate to each other, so much so that we may not really know or understand who we actually are. This collision of cultures and the subsequent culture shock that she describes works both ways – first when entering the jungle and then when returning to Poland, to civilization.

While it would be nice if we could all experience reaching the highest mountain summits or surviving months at a time in the jungle, we all know that it is just not going to happen. For some of us, that may be disappointing, but I look at it another way. I am on my podróż all the time, every minute of every day of my life is a wielka wyprawa (big expedition). I am climbing my mountain, facing new challenges, succeeding, failing and moving on, I hope, a bit wiser. My life is my podróż and at the moment, Poland is my jungle.

Where’s your jungle?

Capital of Culture - Stolica Kultury

Sitting at a particularly long traffic light (90 seconds red, 45 seconds green and another 90 seconds red before I could go), I switched over from my usual talk radio station to the other station, the station I don’t often listen to. My talk radio station was turning over the same topic that they have been turning over for a while now – Why do we have enough money for a new fountain and stadium, but we don’t have enough money for preschools? In this city, that’s the eternal question. It hits pretty close to home, and I am sick of hearing about it actually because the fountain is built, the stadium is under construction and my Rosie will not go to preschool next year.

But anyhow, where was I?

Oh, the radio station.

On the radio station that I usually don’t listen to, they are going through their usual banter, putting stars and politicians in their place. I stick to this station until the number of fat, fart, sex and stupid blond jokes reaches a saturation point and then I switch back to my talk radio station. All the while, I’ve got my eye on the traffic lights and on the 2 young boys who are trying to persuade the drivers trapped at the light to have their windows washed for the small price of some spare change.

The boys are very polite.

Ma’am, may I wash your window please? Just for some spare change? Or even for a nice smile?

I decline just as nicely – I have no spare change and I am all smiled out - and this time they move on to the next car with no arguments.

Sir, may I wash your window please? For some spare change or maybe a cigarette?

The gentleman agrees and pays in tobacco. He even offers the boy a light.

How very civilized.

A commercial comes on my talk radio station. The City is a candidate to be the European Capital of Culture (2016) –Europejska Stolica Kultury.

Cool.

As the boys walk back to the front of the line of cars, I overhear from one of them…

Tak, kurwa, słyszałeś co powiedziała? Ja pierdolę, następny raz dostanie w łeb. (Fuck, did you hear what she said? Holy shit, next time she gets it in the head.)

How very cultured we can be when we want to be.

No worries

Rosie did not get into pre-school in Stage 2 of the recruitment process. I think that the principal and I have a different understanding of the phrase nie martw się (don’t worry).

When I asked about my Rosie in Stage 1 of recruitment, the principal replied nie martw się. I understood nie martw się as Rosie will get in - her sister attends the school already for heaven’s sake. The principal understood nie martw się as go away and leave me alone, you stupid parents.

When I asked about Rosie in Stage 2 of recruitment, the principal replied nie martw się. I understood nie martw się as Rosie will get in - there are 2 spots open for heaven’s sake and the principal has the final say. The principal understood nie martw się as bugger off, you stupid parents.

When the principal asked, one day before the class outing, if any parents could please, please, please come along as a chaperone (because they had one too few), I said nie martw się. I understood nie martw się as Don’t worry. We’ll take care of it. The principal understood nie martw się as Don’t worry. They’ll take care of it. And we did. Misiu showed up the next day bright and early and took the place of the absent teacher.

Hmm.

Pre-school, we have a problem.

Now that we are on the reserve list waiting for somebody to drop out from this pre-school and hoping that Rosie will be selected for that (so far non-existent) spot, I am really starting to worry.

Much to do

I have a large translation to do. I’ve already done a lot, but there is still a lot more. I work on it everyday, but even though I keep chugging along, it seems to never end. At least it is interesting.

Translating is very bad for your waistline, at least the way I do it with an iced coffee with straw parked in front of me (no hands required). I make the iced coffee myself (coffee, ice, milk, vanilla sugar, whipped cream). I suppose I could make a lower calorie version, but it wouldn’t be as good and I am quite sure the quality of my translations would suffer. Of that I am sure.

I will finish, though, eventually. In anticipation of all the free time I will have ;) I have hit empik to stock up on books. Thanks empik and your 20% off of all books in English (until Wednesday). It even includes cookbooks :)

Back to work…

Pijana, ciężarna i za kierownicą

Drunk, pregnant and behind the wheel

This is quite possibly the worst headline I have ever heard.

I heard it on the radio as I was making my way through the traffic today - more traffic than usual because some big whigs are in town and the cavalcade gets first priority.

I decided to google the story to find out more details. You can do the same if you’d like. You will find a story dated from today. You will find another story from last month. You will find a story from last spring and so and so on. The locations change as do the promile (the blood/alcohol content), but sadly the story repeats itself.

So just for clarification:

• Do not drink alcohol and drive.






• Do not drink alcohol when you are pregnant.






• Do not drink alcohol while pregnant and drive.

Drive carefully!

Polish Graffiti

Polish Graffiti is hardcore!

Killer Cucumbers ;)

Carrefour has assured me that the cucumbers we’ve bought originate from a greenhouse in Poland. I certainly hope so. I hope they don’t originate from a dumpster in Germany transported to Poland by some entrepreneurial cucumber sellers.

You can wash cucumbers with soap, right?

I mean, it’s too late. I’ve already washed them and made mizeria*. I used pomegranate dishwashing liquid. Better than E.coli, I suppose.

Smacznego!

*Mizeria is a cucumber salad. It is basically cucumber slices in a sauce. My mother-in-law makes her mizeria with sour cream, sugar, and a splash of vinegar. Some people use yogurt or mayo instead of sour cream. Some people add onions or dill. Here’s a tip – Don’t salt the sauce/salad until right before serving (if at all). The salt draws the water out of the cucumbers and makes the sauce all watery.

Week in Review – Conjunctivitis, Dzień Dziecka and Pokaz

We’ve had quite an active week.

The week started with a return of conjunctivitis (zapalenie spojówek) for me. It keeps coming back which has me worried, despite the fact that I followed my treatment exactly as ordered and threw out all my cosmetics (3 times already). I visited a specialist and am now back on the antibiotic drops. Goodbye new MAC eye-shadows. How I will miss you.

I visited an eye clinic for a private visit. With a serious case of conjunctivitis, my only choice was to go the ER for free (and listen to them berate me for coming to the ER for a non-emergency) or pay for an immediate visit. As I am quite fond of my eyesight, I chose to shell out the 100 zloty. What I liked about this clinic is that the nurses took charge. There was no asking among the patients who was next and all that. When it was your turn, the doctor called you by name. I was a bit worried to see the doctor. It seemed she was shouting at everybody for no apparent reason. That’s when Misiu pointed out that all the other patients were elderly and probably hard of hearing. Shouting was a necessity. The doctor did not shout at me.

Next, it was June 1st, Children’s Day (Dzień Dziecka) in Poland. Here’s how we handled it in our home.

First of all, our children receive presents almost exclusively on holidays. Lizzie informed me recently that some kids get presents bez okazji (without any special occasion). She honestly thought that I was unaware of this possibility. Sweet.

A week before Children’s Day we visited Smyk, a popular toy/clothing store for children. We examined the selection carefully and the girls picked out some things that they wanted to receive. Later, I bought them the Ken dolls that they had picked out and hid them until Children’s Day (in the secret hiding place on top of the wardrobe). The dolls were waiting for the girls Wednesday morning when they woke up. Despite having chosen the Kens that they wanted, the girls immediately switched dolls.

For all those procrastinators who went to Smyk Wednesday, I sympathize with you (total chaos!!!) and implore you to think ahead next year.

On Friday, Lizzie’s class had a show (pokaz) for Mother’s Day and Father’s Day. It was a lovely, little show in which different fairytale characters explained why Mom and Dad are so important to their children. Lizzie as Snow White, known for her parental conflicts, reminded us all that life without parents is just not the same. (Lizzie is on the right in the yellow skirt)

Jestem Śnieżka z bajki królewna

Przeżyłam ciężki czas

Bo zła macocha mnie wypędziła

Więc poszłam sobie w las

Tam krasnoludki domek otwarły

Dały mi jeść i pić,

Listkiem koniczyny łzy mi otarły

Kazały z sobą być.

Czary minęły, jestem na scenie

Mamusiom i tatusiom uśmiech ślę

Bo wiem jak wszystkim dzieciom na świecie

Jest bez rodziców żle*

The best part of the show, in my opinion, besides Lizzie’s performance was when the whole class sang a song in English!! The whole class! And they don’t all attend English lessons. It was awesome and brought a tear to my eye. Actually, the whole show made me a little teary. These kids are 4 and 5 years old and they song 4 songs (one in English) and delivered lines that seemed quite long and difficult for kids this age. I almost forgot about the dancing. They had partner dance steps to perform as well.

A big kiss, a big hug, a pink flower, the blue sky

A big kiss, a big hug, a pink flower, the blue sky

For you, for you, for you, for you

Mommy, Mommy

You’re like the sun

Mommy, Mommy

I love you Mom

Mommy, Mommy

You’re like the sun

Mommy, Mommy

I love you Mom

I am happy to report that the kids ate all the banana nut muffins that I brought.

Since we were at school anyway, we delivered our paper application for Rosie for pre-school. When a child is not accepted in the first stage of recruitment, parents can provide a paper application for the second stage in case a spot opens up. You should put the child’s personal data and your justifications of why your child should attend that school. We put the obvious that Lizzie already goes there, Rosie is ready to go and asks us everyday about it, etc. I couldn’t resist including as my last point that Rosie is super cute and very open and friendly to kids and teachers alike. I couldn’t help it. I had to write it. And anyhow, it’s true.

*I am Snow White from the fairytale. I have survived hard times because my Evil Stepmother exiled me. So I went on my way to the forest. There, the dwarves opened their home and gave me something to eat and drink. They wiped my tears with a clover leaf and told me to stay with them. The spell wore off and I’m here on the stage. I am sending a smile to Mommy and Daddy because I know, like all kids know, that without parents it is bad.

No to chcesz rodzić dziecko w Polsce.

Tlumaczenie So you wanna have a baby in Poland

No to chcesz rodzić dziecko w Polsce.

Powinnaś zacząć od wyboru szpitala.

Jak już wybierzesz szpital, powinnaś wybrać ginekologa/położnika związanego z tym szpitalem. Twój ginekolog wykona zestaw badań, da ci trochę witaminek i będzie życzyć dużo szczęścia w zajściu w ciążę. Twój ginekolog nie przyjdzie jednak do szpitala kiedy rodzisz, ale przynajmniej możesz się łudzić, że tysiące złotych, które zapłaciłaś spowodują, że on poczuje się moralnie odpowiedzialny w pewien sposób.

Właściwie nie mam racji. Nie powinnaś zaczynać od szpitala lub ginekologa. Powinnaś bowiem zacząć od sprawdzenia, czy masz na koncie wystarczające środki.

Przypuszczam, że to dobry pomysł wszędzie, nie tylko w Polsce.

W moim przypadku (środki zapewnione), wybrałam porodówkę w szpitalu, w którym niestety spędziłam trochę czasu na strasznej internie parę lat wstecz. Wydawało się, że jedynym słusznym wyborem będzie ordynator (brzmi nieźle – jak Terminator) jako mój prywatny lekarz. Wykonałam przedciążową wizytę no i się zaczęło.

Zaczęliśmy jednakże falstartem, co sprawiło, że wylądowałam w szpitalu. Wiedziałam, że sytuacja nie wygląda dobrze, ale mimo to byłam w szoku, kiedy lekarz od USG poinformował mnie „Nie jest już pani w ciąży.” Szkoda, że taka wiadomość została mi podana, kiedy to następna pacjentka wchodziła do pokoju pytając „Można?” Szybko zakryłam zakrwawione nogi zawstydzona. Nie miałam nawet czasu dla siebie, żeby pomyśleć o tym, co mi powiedziano. Musiałam się pośpieszyć, bo kolejka rosła. Ubrałam się tak szybko jak rozebrałam, cała we krwi, przed dwoma ultrasonogramowcami podczas gdy pacjentki już zaglądały do pokoju, żeby sprawdzić czy to ich kolej. Jest kampania RODZIĆ PO LUDZKU, może powinno być też RONIĆ PO LUDZKU.

Zostałam przyjęta, następnego dnia wykonano standardowy zabieg i wysłano mnie do domu na trzeci dzień, co akurat jest ważne bo NFZ nie płaci szpitalowi za pobyt poniżej 3 dni. Lepsze jest 5 dni.

Umieszczono mnie w sali z 5 innymi kobietami, z których to 4 były po zabiegu usunięcia macicy, a ostatnia na ten zabieg czekała. Jeśli nie byliście nigdy w szpitalu w Polsce, powinniście wiedzieć , że pacjenci uwielbiają rozmawiać o swoich chorobach i operacjach – im bardziej makabrycznie tym lepiej. Panie w sali były trochę poirytowane, że ja nie chciałam podtrzymywać rozmowy, a po 2 godzinach pobytu w sali poszłam do pielęgniarek i poprosiłam o przeniesienie do innego pokoju.

Lekarz zgodził się od razu (korzyść z tego, że chodziłam do niego prywatnie). Nie chciał umieścić mnie w pobliżu noworodków i pomyślał pewnie, że nic nie będę rozumieć z tego trajkotania bab. Umieszczono mnie zatem w sali dwuosobowej razem ze studentką uniwersytetu, która czekała na usuniecie cysty na nodze (a jakże, pokazała mi swoją cystę). Mało ginekologiczne moim zdaniem, ale ona była bardzo szczęśliwa po tym jak już trzeci raz przekładano jej zabieg. Nie mogła uczestniczyć w sesji egzaminacyjnej na uniwerku. I chyba o to chodziło. Co za mierny sposób, żeby wykręcić się od egzaminów.

W każdym razie, nie wolno mi było ani jeść ani pić przed zabiegiem – ale o akurat nie był problem, biorąc pod uwagę jak okropne jest szpitalne jedzenie. Następnego dnia bardzo miła lekarka zaprowadziła mnie do gabinetu zabiegowego – później była ona lekarzem podczas mojego pierwszego porodu. Zaskoczyło mnie to, że w gabinecie było oprócz mnie jeszcze 5 osób. Za dużo według mnie jak na zabieg, który miał być rutynowy. Anestezjolog zaczął wypełniać formularze. Nazwisko, adres, data urodzenia, PESEL ... Wszystko dobrze, aż do pytania: „Czy pani jest na czczo?”

Nigdy przedtem nie słyszałam zwrotu NA CZCZO i nawet nie mogłam spytać lekarza co to znaczy. Powiedziałam mu więc, że nie rozumiem i poprosiłam, żeby spytał w inny sposób. On zapytał: „Czy pani jest na czczo?” No cóż, nie wydało mi się, żeby spytał w inny sposób – było chyba tak samo jak wcześniej. Powtórzyłam, że nie zrozumiałam i czy mógłby spytać w inny sposób czyli INACZEJ. Spytał głośniej. Potem spytał wolniej. Potem spytał głośniej i wolniej. A ja ciągle, że nie rozumiem. Odwrócił się do drugiego lekarza i spytał czy się nie uderzyłam w głowę (naprawdę). To akurat zrozumiałam i powiedziałam mu, że nie jestem Polką. Przecież wpisał moje bardzo nie-polskie nazwisko w formularzu. W każdym razie, ta druga lekarka Dr. Miła spytała czy coś jadłam i piłam (czyli czy byłam na czczo) przed zabiegiem, na co odpowiedziałam, że nie. No i potoczyło się dalej.

Wskoczyłam na stół, a jakiś mężczyzna usiadł przede mną i bez żadnego powitania (przepraszam) rozłożył mi nogi. Natychmiast usiadłam i spytałam, kim on jest i co robi. (Też pomyślał, że uderzyłam się w głowę). Ciągle patrzył się na mnie bez żadnych wyjaśnień, kiedy to spytałam tak przy okazji kim jest te 5 osób w gabinecie i do czego są potrzebni. Ciężko westchnął i wyjaśnił, że Dr. Na Czczo będzie anestezjologiem, Dr. Miła będzie asystentką tak jak i dwie pielęgniarki, które otwierały sterylny zestaw instrumentów, który zawierał – o zgrozo- piłę (nie żartuję). Skinęłam głową i spytałam: „ A pan?”, na co on odparł poirytowany: „Ja jestem lekarzem!”. Wyciągnęłam dłoń tak jak do przedstawienia się i powiedziałam: „Ja jestem pacjentką, najważniejszą w tym pokoju.” Nie zrobiło to na nim wrażenia.

Wtedy to Dr. Zblazowany poprosił mnie, żebym się położyła a Dr. Na Czczo zaczął znieczulać. Po założeniu maski Dr. Na Czczo (którego inteligencja już była pod znakiem zapytania) zapytał (jak znieczula) kto był pierwszym królem Polski. Odpowiedziałam, że „jakiś Bolesław ale że pierwszym prezydentem był Waszyngton”. Następnie poprosił, żebym policzyła wstecz od 50. Powiedziałam, że mogę policzyć wstecz od 10, 5 razy, a on, żebym zaczynała. Zasnęłam zanim doszłam do 4. Przypuszczam, że odetchnęli z ulgą.

Obudziłam się jakiś czas później w mojej sali. Dr. Miła powiedziała „smacznie pani spała” i że mogę iść do domu następnego dnia. Poszłam pod prysznic, żeby się umyć. Pod prysznicem kolejna kobieta intensywnie mnie obserwowała (co tak przy okazji nie jest fajne w jakiejkolwiek sytuacji spotkania obcej osoby pod prysznicem, a zwłaszcza nie jest fajne w szpitalu).

“No” – powiedziała, kiedy ja z trudem próbowałam zachować prywatność – „a pani tu z czym?”

“Byłam w ciąży”- odparłam.

Zachichotała – “No cóż, taka cała zakrwawiona, myślę, że już pani nie jest.”

Polskie szpitale, musisz je uwielbiać.

Wróciłam do pokoju, gdzie usadowiłam się, żeby oglądać seriale z moją współlokatorką i czekałam na następny dzień, żeby pójść do domu.

Tusk, Tusk, Tusk

Tuesday, Prime Minister Donald Tusk had some interesting things to say about buttons and about summer. Too bad the female journalist was trying to ask him about politics.

Here’s what went down. A journalist from Polskie Radi0 questioned Prime Minister Tusk about the Polish presidency of the European Union asking if everything was “buttoned to the last button” which is an idiom in Polish meaning that everything is all prepared –something like dotting your i’s and crossing your t’s in English.

Tusk replied (translation mine), “ The buttons are all buttoned up for sure... I'm a little bit ... I am looking at your summer dress, Ms. Editor, and that’s why I don’t associate buttons to this…buttoning up to the last button. It's not a rebuke, on the contrary. I really like ... summer.

Here’s the original quote: Guziki wszystkie zapięte na pewno... Trochę taki jestem... Patrzę na letni strój pani redaktor i dlatego nie kojarzy mi się z tym... z dopięciem wszystkiego na ostatni guzik. To nie przygana, wręcz przeciwnie. Bardzo lubię... lato.

Tusk, Tusk, Tusk…I mean tsk, tsk, tsk.